Τα λάθη...των λαθών...ωωω τι λάθη!

Η ύφεση το 2010 εκτιμάται ότι άγγιξε το 5,2%, έναντι 4% που υπολόγιζαν κυβέρνηση και τρόικα, οι τιμές συνέκλιναν με τον μέσο όρο της Ε.Ε., και η ανεργία καλπάζει πια προς το 14% του εργατικού δυναμικού. Οσο για τους μισθούς, που βρίσκονται καθηλωμένοι στο 50% αυτών που απολαμβάνει ο μέσος Ευρωπαίος, μειώθηκαν κι άλλο το 2010. Αυτό παρά το γεγονός πως η παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας είναι διπλάσια, φτάνει στο 98% του μέσου όρου της Ε.Ε., στοιχείο που δείχνει ότι η «συνταγή» για την «εξυγίανση» της οικονομίας είναι λάθος.
Η χώρα οδεύει και το 2011, σε περικοπές μισθών στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα και σε πάγωμα συντάξεων που προκαλούν μεγαλύτερο «σοκ» στην αγορά. Η ύφεση θεριεύει, οι επιχειρήσεις κλείνουν και οι απολύσεις εντείνονται, εμποδίζοντας την ανάκαμψη και οδηγώντας σε φαύλο κύκλο ελλειμμάτων και επιπλέον μέτρων.
Το πλήγμα είναι ήδη μεγάλο. Η ΤτΕ στην τελευταία έκθεσή της εκτιμά ότι με τα μέτρα του 2010, και χωρίς να προσμετρηθούν οι φόροι, περιορίστηκε κατά 8% το εισόδημα των μισθωτών και κατά 15% των δημόσιων υπαλλήλων, ασκώντας κριτική γιατί δεν στηρίχθηκε η προσαρμογή στην ουσιαστική μείωση των δαπανών.
Το ενδιαφέρον είναι ότι τα στοιχεία των ίδιων των επιτηρητών αποδεικνύουν ότι δεν χρειαζόταν η μείωση των μισθών για να στηριχθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας. Οι αιτίες έπρεπε να αναζητηθούν αλλού, σε δράσεις πάταξης της γραφειοκρατίας και στήριξης της επιχειρηματικότητας που ακόμη... σχεδιάζονται, αλλά «υποκαταστάθηκαν» με τον πιο εύκολο βάζοντας «μαχαίρι» στις απολαβές:
*Εκθεση της ΕΚΤ, μέλους της τρόικας, που ολοκληρώθηκε πριν από την κρίση, εκτιμά ότι αυξήσεις ακόμη και 45% θα μπορούσαν να λάβουν οι μισθωτοί σε μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα χωρίς η παραγωγικότητα να πιεστεί ιδιαίτερα.
Σε μελέτη της για τις αυξήσεις μισθών στην ευρωζώνη, υπολογίζεται ότι στους πιο πολλούς κλάδους οι μισθοί είναι οι δεύτεροι πιο χαμηλοί στην ευρωζώνη μετά την Πορτογαλία, και υπολείπονται σημαντικά της παραγωγικότητας (του προϊόντος που παράγει κάθε εργαζόμενος).
Δύο είναι οι ελληνικοί κλάδοι που δίνουν πιο πολλά λεφτά στους εργαζόμενους από αυτά που «αντέχει» η παραγωγικότητά τους: Το ευρύτερο Δημόσιο, όπου οι αμοιβές υπολογίστηκαν κατά 8% υψηλότεροι, μία υστέρηση που με τις περικοπές του 2010 έχει υπερκαλυφθεί, και η γεωργία, όπου μισθοί αλλά και παραγωγικότητα είναι πολύ χαμηλοί.
Περί «αυξήσεων»
*Η Κομισιόν, ο δεύτερος -και βασικότερος- επιτηρητής της χώρας, δέχεται την παραπάνω άποψη και μάλιστα με πιο πρόσφατα στοιχεία. Ο κεντρικός δείκτης μέτρησης της ανταγωνιστικότητας, το μοναδιαίο κόστος εργασίας στο σύνολο της οικονομίας, από το 2000 μέχρι το τέλος του 2010 επιδεινώθηκε κατά 17,9% έναντι μεγαλύτερης επιδείνωσης κατά 18,6 μονάδες στα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.
Οι μετρήσεις του κοινοτικού οργάνου αποδεικνύουν ότι οι μισθολογικές αυξήσεις δεν ήταν τόσο μεγάλες ώστε να αντισταθμίσουν την ακρίβεια και οι πραγματικοί μισθοί μειώνονται. Μάλιστα, στα ίδια στοιχεία υπολογίζεται ότι μόνο το 2010 ο μέσος πραγματικός μισθός στον ιδιωτικό τομέα περιορίστηκε κατά 6,2%, έναντι αυξήσεων 0,2% στην ευρωζώνη.