(Σήμερα, αυτός που γεννήθηκε με ανείπωτο τρόπο από τον Πατέρα, γεννιέται για μένα από παρθένα μητέρα με άφραστο τρόπο. Αλλά τότε μεν γεννήθηκε κατά τη φύση Του από τον Πατέρα, πέρα από τα όρια του χρόνου, σήμερα δε, γεννήθηκε υπερβαίνοντας τα όρια της φύσεως, όπως φρόντισε η χάρις του Αγίου Πνεύματος)
Το μυστήριο της γεννήσεως του Θεού είναι πρόκληση στη λογική του κοσμου που ζητά να δεσμεύσει ακόμη και το Θεό στα δικά της όρια, να βάλει φραγμο σ’ ο,τι την ξεπερνά. Είναι σκάνδαλο για τον κόσμο η δυνατότητα της θέωσης όπως προβάλλεται μέσα από την ενανθρώπηση του Χριστού.
Η Εκκλησία μας όμως δεν έπαψε στιγμή να διακηρύττει ότι «ο Θεός γίνεται Άνθρωπος, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται», τούτο όμως δεν αναιρεί τη σκέψη του κόσμου που αδυνατεί να κατανοήσει τον τρόπο και το λόγο της σαρκώσεως προβάλλοντας την «ασφάλεια» της λογικής καταλύοντας έτσι το μυστήριο και τη δύναμη της πίστεως που μπορεί να μετακινεί ακόμη και όρη και να ελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά της αμαρτίας.
Ο Δοκητισμός, που ακυρώνει τις σωτήριες προεκτάσεις της σάρκωσης του Θεού, ως αίρεση και πρακτική δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, είναι η υποταγή στο δεδομένο, είναι η άρνηση της δυνατότητας του Θεού να παρεμβαίνει, υπερβαίνοντας τους νόμους της φύσεως για να βρεθεί δίπλα στο άνθρωπο και να τον σώσει. Στον άνθρωπο που «ώσπερ εις κανόνα τινά και όρον κατασκευάσθη το εξ αρχής…ώστε Θεόν υποδέξασθαι δυνηθήναι» (2).
Κι όμως η εμπειρία της Εκκλησίας μας από τα πρώτα χρόνια ήταν εκείνη που γέννησε τη θεολογία της προσλήψεως όλου του ανθρώπου, και μέσα από τον άνθρωπο όλου του κόσμου, για να εξαγιασθεί έτσι και να σωθεί όλη η κτίση που «συστενάζει και συνοδύνεται» μαζί του μετά την πτώση.
Η είσοδος μέσα από την παρθένο Μαρία στον κόσμο του Υιού του Θεού, ήταν η κορύφωση της θείας οικονομίας, του σχεδίου του Θεού δηλαδή για τη σωτηρία της δημιουργίας Του. Με την δυναμική παρουσία του Θεού στον κόσμο ξεδιπλώνεται και αποκαλύπτεται η πρόνοια της αγάπης Του, και η πατερική εμπειρία ομολογεί για τη Γέννηση ότι, «Τούτό εστι το μέγα και απόκρυφον μυστήριον• τούτό εστι το μακάριον, δι’ ο τα πάντα συνέστησαν τέλος• τούτό εστιν ο της αρχής των όντων προεπινοούμενος θείος σκοπός…προς τούτο το τέλος αφορών, τας των όντων παρήγαγεν ουσίας»(3).
Ο άνθρωπος μπολιάζεται από τη θεότητα και έχει τη δυνατότητα πλέον να ενεργοποιήσει τα χαρίσματα της φυσικής καταβολής του και να γίνει ένας μικρός «κατά χάριν» θεός, «ίνα η ο αυτός άνθρωπος, πλάσμα μεν του Θεού κατά φύσιν, Υιός δε Θεού και θεός δια Πνεύματος κατά χάριν»(4).
Ο άνθρωπος μέσα από τη σάρκωση του Χριστού ανυψώνεται στο θρόνο της Τριαδικής Θεότητος, κι αυτή του η θέση τον καλεί σε αφύπνιση και εγρήγορση για την προσωπική του σωτηρία• γιατί κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού που σαρκώθηκε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε.
Στο Χριστό προσφεύγει ο άνθρωπος κάθε εποχής για να καλύψει το κενό της πτώσεως, να καλύψει την απόσταση και το χωρισμό της αμαρτίας. Τούτο διακηρύσσει και ο Χρυσορρήμων άγιος της Εκκλησίας μας σε λόγο του με αφορμή την εορτή των Χριστουγέννων: «Ήρθαμε οι δούλοι σ' Εκείνον που έλαβε δούλου μορφή, για να μετατρέψει σε ελευθερία την δουλεία μας. Ήρθαν οι ψαράδες σ' Εκείνον που τους μετέτρεψε από απλούς ψαράδες σε ψαράδες ανθρώπων. Ήρθαν τελώνες σ' Εκείνον που ανέδειξε έναν από τους τελώνες Ευαγγελιστή. Ήρθαν οι πόρνες σ' Εκείνον που άφησε τα πόδια Του να τα βρέξει με τα δάκρυά της η πόρνη. Και για να μιλήσω με συντομία, όλοι οι αμαρτωλοί ήρθαν να δουν τον Αμνό του Θεού που σήκωσε πάνω Του την αμαρτία όλου του κόσμου. Οι ταπεινοί μάγοι, οι ποιμένες που τον τίμησαν, οι τελώνες που κήρυξαν το Ευαγγέλιο, οι πόρνες που του πρόσφεραν μύρα, η Σαμαρείτιδα που επιθυμούσε να γευτεί νερό από την πηγή της ζωής, η Χαναναία που είχε ακλόνητη πίστη. Αφού λοιπόν όλοι πανηγυρίζουν χαρούμενοι, κι εγώ επιθυμώ να σκιρτήσω, και να χορέψω και να πανηγυρίσω. Χορεύω χωρίς να παίζω κιθάρα, χωρίς να κινώ κλάδους κισσού, χωρίς να κρατάω αυλό, χωρίς να κρατάω αναμμένες λαμπάδες, αλλά κρατώντας στα χέρια μου αντί για μουσικά όργανα, τα σπάργανα του Χριστού. Γιατί αυτά είναι η ελπίδα μου, αυτά είναι η ζωή μου, αυτά είναι για μένα αυλός και κιθάρα. Γι αυτό τα έχω μαζί μου, για να μου δώσουν με την δική τους δύνα-μη την ικανότητα να πω μαζί με τους αγγέλους: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ», και μαζί με τους ποιμένες: «και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. 2,14) (5).
Η πλούσια σε εικόνες και ακούσματα λατρεία της Εκκλησίας μας τόσο μέσα από τη αγιογραφία όσο και την υμνολογία μεταφέρει στην «σήμερον» την εμπειρία της θεολογίας. Η εικόνα της γεννήσεως μιλά από μόνη της. Το σπήλαιο μαζί με τους ποιμένες, τους Μάγους και τα ζώα που το περιβάλλουν αγκαλιάζουν την Αγία Οικογένεια στο κέντρο της οποίας βρίσκεται «ο τεχθείς» Σωτήρας του κόσμου. Αλλά και η υμνολογία συμπληρώνει με ήχο όσα η εικόνα προβάλλει, διακηρύσσοντας την αξία του γεγονότος και την καθολική συμμετοχή κάθε στοιχείου που αποτελεί τον κόσμο μας, «Τι σοι προσενέγκομεν Χριστέ, ότι ώφθης επί γης ως άνθρωπος δι’ ημάς; έκαστον γαρ των υπό σου γενομένων κτισμάτων την ευχαριστίαν σοι προσάγει• οι Άγγελοι τον ύμνον• οι ουρανοί τον Αστέρα• οι Μάγοι τα δώρα• οι Ποιμένες το θαύμα• η γη το σπήλαιον• η έρημος την φάτνην• ημείς δε Μητέραν Παρθένον. Ο προ αιώνων Θεός, ελέησον ημάς» (6).
Στον υλιστικό παραλογισμό με τα παράγωγά του που οδηγεί στην καταστροφή και τον αφανισμό κάθε μορφής ζωής, η Εκκλησία μας προβάλλει ως απάντηση τη Γέννηση του Θεού.
Η αναδημιουργία της κτίσεως μέσα από την έλευση του Χριστού στον κόσμο, είναι το περιεχόμενο της εορτής, κι αυτό είναι το σωτήριο μήνυμα που μεταφέρει. Η οικολογική συνείδηση που προσπαθούμε να διαμορφώσουμε σήμερα υπάρχει έμφυτη στην Εκκλησία μας αφού η πρόσληψη «κατά πάντα, εκτός αμαρτίας» της ανθρώπινης φύσεως από το Χριστό την «θεοποίησε» εξαγιάζοντάς την και προσέδωσε μέσα από αυτήν σε όλη την κτίση την πρέπουσα ιερότητα και το σεβασμό.
Καλά Χριστούγεννα!
tro-ma-ktiko.blogspot.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου