Το μεταναστευτικό δεν λύνεται με λόγια!

Ιδιος κι απαράλλαχτος ο στρουθοκαμηλισμός. Αν, βέβαια, δεν πρόκειται για ουσιαστική αδυναμία της ευρωπαϊκής ηγεσίας να δει «πέρα από τη μύτη της». Το γεγονός της Νομικής, όμως, δεν επιτρέπει άλλο κρυφτούλι με το διογκούμενο πρόβλημα των καιρών, τις ορδές των μεταναστών και ό,τι συνεπάγονται αυτές. Πρόβλημα που έχει τις ρίζες του στις πολεμικές συγκρούσεις και την κλοπή [από Αμερικανούς, Ευρωπαίους και τους ντόπιους συνεργάτες τους] του πλούτου των χωρών που παράγουν μετανάστες.
Η πρώτη που οφείλει να δει κατάματα την πραγματικότητα και να επιδιώξει εγρήγορση, για λύσεις ρεαλιστικές στα όρια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όχι στα ασφυκτικά -για ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα- όρια της μικρής Ελλάδας, είναι η ελληνική κυβέρνηση. Οσο διστάζει και αποφεύγει να θέσει τους Ευρωπαίους προ των ευθυνών τους, όσο ο περίφημος Κανονισμός «Δουβλίνο ΙΙ» που, επί της ουσίας, μας καθιστά φρουρούς, που θα κρατήσουν τους εξαθλιωμένους μετανάστες έξω από την αυλή των Κεντροευρωπαίων, τόσο η φωτιά θα σιγοκαίει και το καζάνι θα σιγοβράζει στις δικές μας γειτονιές και πλατείες. Ως τη στιγμή που ένα ακόμα απρόβλεπτο γεγονός θα φέρει την πυρκαγιά. Και τότε θα μας ρίξουν καινούργιο ανάθεμα, γιατί δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε την έκρηξη που, κι εκείνοι, με την αδιαφορία τους πυροδότησαν.
Αυτό που αποφεύχθηκε χθες δεν σημαίνει ότι θα αποφευχθεί και αύριο. Γι' αυτό, όποια πρωτοβουλία δεν ελήφθη χθες, πρέπει να γίνει πράξη σήμερα. Αν η κυβέρνηση δεν σπεύσει με έργα και όχι λόγια να τοποθετήσει το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα στις ευρωπαϊκές του διαστάσεις, ζήτω που καήκαμε. Η μετατροπή της βάσης του μεταναστευτικού προβλήματος σε πρόβλημα πανεπιστημιακού ασύλου δεν επιτρέπει την αποστροφή από τη σκληρή πραγματικότητα. Είτε οι 250 μετανάστες βρίσκονται στο ιστορικά φορτισμένο κτίριο της Νομικής είτε στο πολυτελές νεοκλασικό της Υπατείας. Αποτελεί πλέον απαίτηση η αφύπνιση από το λήθαργο όσων, πάνω από μια δεκαετία, αποφεύγουν τη λήψη μέτρων. Ο χειρισμός του μεταναστευτικού αποτελεί υπόδειγμα διαχρονικής, διακομματικής πολιτικής ολιγωρίας. Αντίστοιχης με την εγκληματική ολιγωρία που επιδείχθηκε στο χειρισμό των οικονομικών προβλημάτων, τις συνέπειες της οποίας βιώνουμε σήμερα με τον πιο άδικο τρόπο.
Για να πείσει όμως η ελληνική κυβέρνηση τους βολεμένους Ευρωπαίους, θα πρέπει να εφαρμόσει η ίδια, πρώτα απ' όλα, τους νόμους που εκείνη ψήφισε. Ασφαλώς και δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τους χιλιάδες (ή και εκατομμύριο) όσων παράνομα -και, ίσως, με την ανοχή αρμοδίων οργάνων- εισέρχονται στη χώρα. Οπως δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει μεροκάματο, σε τούτη μάλιστα τη δύσκολη οικονομική συγκυρία. Οφείλει, όμως, ταυτόχρονα με την αποτελεσματική προστασία των συνόρων, που θα φρενάρει τη ροή των μεταναστών, να αποδείξει ότι οι νόμοι ψηφίζονται για να εφαρμόζονται. Με σεβασμό στους αναξιοπαθούντες, αλλά και στους θεσμούς της χώρας, η οποία δεν μπορεί να είναι ξέφραγο αμπέλι. Οσο δεν δίνουμε δείγματα γραφής μιας θεσμικά ευνομούμενης πολιτείας τόσο η ροή των μεταναστών θα μεγαλώνει και η παραμονή τους εδώ θα δημιουργεί την αίσθηση τετελεσμένου με αίτημα τη νομιμοποίησή τους, χωρίς αρχές και προϋποθέσεις. Την ίδια στιγμή, οι ακραίες ομάδες θα βρίσκουν ευκαιρία να διατρανώσουν: από τη μια, τα ρατσιστικά και ξενοφοβικά τους ένστικτα, με αίτημα τις βίαιες, απάνθρωπες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Από την άλλη, οι εμφανιζόμενοι ως υπερευαίσθητοι συνήγοροι, αδιαφορώντας για τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας να απορροφήσει έναν τόσο μεγάλο αριθμό μεταναστών, θα στρώνουν το χαλί για εκρηκτικές καταστάσεις.