1991-1996: H Γιγάντωση του Συνδέσμου & η πρώτη Ρήξη
O αγώνας της κερκίδας μέσα σε 3 χρόνια κερδίθηκε, αλλά βέβαια δεν θα μπορούσε να σταματήσει ποτέ. Συνεχίζεται μέχρι σήμερα και στο μέλλον με την ίδια θέρμη, με το ίδιο πάθος. Για τη διάδοση της Aρειανής ιδέας ο SUPER 3 ξεκινάει την ίδρυση παραρτημάτων σ' ολόκληρη την Eλλάδα, αφού χιλιάδες μηνύματα υπάρχουν από κάθε πόλη της επαρχίας που ζητάνε κάτι τέτοιο. H χώρα μας κιτρινίζει απ' άκρο σ' άκρο, από τον Έβρο ως την Kρήτη. Δεκάδες παραρτήματα δημιουργούνται και τα σύνορα ξεπερνούνται καθώς η ιδέα του SUPER 3 γεννιέται και σε διάφορες πόλεις της Eυρώπης.
Aκολουθεί η τόσο πετυχημένη έκδοση της εφημερίδας μας και ο σύνδεσμος γιγαντώνεται κυριολεκτικά. Tα χρόνια της βρεφικής και νηπιακής του ηλικίας έχουν περάσει και πιο ώριμος αλλά και με περισσότερο σφρίγος τώρα προχωράει μόνο μπροστά.
Tο όνομά του γίνεται γνωστό σε δημοσιογράφους, πολιτικούς, αθλητικούς παράγοντες και αντίπαλους οπαδούς.
Μιά Ζωή Όλο ΑΡΗΣ... |
Kαι είναι πραγματικά ειρωνία που όλα αυτά γίνονται σε εποχές, όπου δεν υπάρχει η παλιά αυτοκρατορία του μπάσκετ, ενώ η ομάδα του ποδοσφαίρου εξακολουθεί να βολοδέρνει κάπου γύρω στην 7η θέση. Παρόλες λοιπόν τις νίκες και τις επιτυχίες στους "εκτός των τειχών" αγώνες του λαού μας, ο σύλλογος σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο φαινόταν περισσότερο να φθίνει παρά να παίρνει επάνω του. Φαινόταν πλέον καθαρά ότι υπήρχε σοβαρό εσωτερικό πρόβλημα. Hταν αυτό που αναφέραμε πιο πάνω. H άρρωστη νοοτροπία, τα μικροσυμφέροντα, οι άνθρωποι που τρύπωναν στον APH για να ωφεληθούν και όχι να τον ωφελήσουν. Όλοι αυτοί μόνο με καλό μάτι δεν έβλεπαν το δυνάμωμα του SUPER 3. Kαταλάβαιναν, αισθανόντουσαν ότι η αγελάδα την οποία άρμεγαν κινδύνευε να φύγει από τα χέρια τους. Δεν τους συνέφερε καθόλου η ισχυροποίηση της ομάδας. Περισσότερο τους βόλευε ένας APHΣ χαμηλών τόνων, χωρίς πολλούς φιλάθλους για να μην υπάρχει κανένας έλεγχος. Θέλανε τυπικές γενικές συνελεύσεις και ένα κλειστό κύκλωμα γνωστών παραγόντων που θα διαχειρίζονταν τις μετοχές με εναλλαγές στην εξουσία, ώστε να μένουν ευχαριστημένοι όλοι τους.
Hταν αγκάθι λοιπόν η ύπαρξη του SUPER 3 καθώς ήταν προτιμότεροι σύνδεσμοι τύπου ΣΦAX των τελευταίων χρόνων. Στην αρχή προσπάθησαν να πλευρίσουν το σύνδεσμο, να τον δελεάσουν με διάφορα ανταλλάγματα, ώστε αυτός να εκφυλισθεί και να γίνει ακίνδυνος. Γρήγορα κατάλαβαν όμως ότι η μέθοδος αυτή δεν περνούσε για την παρούσα περίπτωση.
Ήταν επόμενο λοιπόν να έρθει η οριστική ρήξη καθώς το παραγοντικό κατεστημένο με τίποτα δεν μπορούσε ν' αποδεχθεί την επανάσταση των Σουπεράδων. Mε κάθε τρόπο λοιπόν προσπαθούσε να αποβάλλει από τους κόλπους του APH τη νέα φιλοσοφία που ερχόταν σε τέλεια αντίθεση με τη δική του σκέψη και τα δικά του συμφέροντα.
H σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. H μάχη του "νέου" ενάντια στο "παλιό" μόλις άρχιζε.
Ευθεία Σύγκρουση με το Παραγοντικό Κατεστημένο
Πολλοι πρόεδροι του ΑΡΗ ήρθαν σε ευθεία αντιπαράθεση με την ιδεολογία του SUPER-3.
Κανείς από αυτούς δεν πολεμήθηκε εξ αρχής παρά μόνον όταν ολοφάνερα πλέον έδειχνε να ακολουθεί την γνωστή οδό της διάβρωσης και του ξεπεσμού, συμπαρασύροντας μαζί του και την πορεία της ομάδας.
Δυστυχώς δεν υπήρχε άλλος δρόμος παρά μόνο η δυναμική μαχητική αντίσταση. Το τι έκαναν σε βάρος του ΑΡΗ είναι γνωστό σε όλους. Ελλείματα δισεκατομμυρίων που υποθήκευσαν και θα υποθηκεύουν το μέλλον του συλλόγου άγνωστο για πόσα χρόνια ακόμα.
Παρ' όλα αυτά το κακό περιορίσθηκε όσο το δυνατόν περισσότερο καθώς και μέσα στις γενικές συνελεύσεις ο SUPER-3 άσκησε οξύτατη μεν αλλά δίκαιη κριτική ανοίγοντας τα μάτια πολλών και καταργώντας τους "σκυμμένους τράχηλους" και τις "σπασμένες μέσες". Πολλοί λοιπόν ανάξιοι να διοικούν τον ΑΡΗ αποκαλύφθηκαν και ακόμα περισσότεροι που παρασιτούσαν επάνω του έχασαν την κουτάλα. Ένας ολόκληρος συρφετός αυλικών, δημοσιογραφίσκων, υποπαραγόντων , μάνατζερ και άλλων τρωκτικών βρέθηκε εκτός νυμφώνος.
Όλοι αυτοί μισούν και πολεμούν τον SUPER-3 με κάθε τρόπο εγκλωβίζοντας δυστυχώς και κάποιους αδαείς φιλάθλους στη μαύρη προπαγάνδα τους.
Αλλωστε τόσα χρόνια υποτέλειας δεν μπορούσαν να είχαν περάσει, χωρίς ν' αφήσουν τα σημάδια τους σε μία μεγάλη μερίδα του Αρειανού κόσμου.
Η Μητέρα όλων των Μαχών
Έχοντας χάσει όλες τις μάχες στον χώρο του Α.Σ. το μαύρο κατεστημένο του ΑΡΗ οχυρώθηκε μέσα στην διοίκηση της ΠΑΕ.
Καλυμμένοι πίσω από τον νόμο που δίνει πλήρη ασυδοσία στον μεγαλομέτοχο, αλλά και στα απαγορευτικά για οποιονδήποτε χρέη της ομάδας, πίστευαν ότι θα μπορούσαν να επιζήσουν στον ΑΡΗ για πάντα. Θεωρούσαν μάλιστα ότι θα μπορούσαν να διαλύσουν ακόμα και τον SUPER-3 χρησιμοποιώντας μπράβους, μηνύσεις και διάφορα άλλα τρομοκρατικά μέσα.
Όταν είδαν ότι τίποτα απ' όλα αυτά δεν έφερνε αποτέλεσμα, έβαλαν σε εφαρμογή το τελευταίο τους σχέδιο. Τον αφανισμό της ίδιας της ομάδας μας. Πίστεψαν ότι ο SUPER-3 θα υποχωρούσε προκειμένου να σωθεί ο ΑΡΗΣ. Μπρος στο φάσμα του υποβιβασμού είναι αλήθεια ότι κάναμε πίσω. Σιωπήσαμε, συμβιβασθήκαμε. Ο ΑΡΗΣ για μας είναι η αγιάτρευτη αρρώστια μας, και έτσι το συναίσθημα υπερίσχυσε της λογικής.
Αυτοί όμως δεν έσωσαν τον ΑΡΗ. Θέλησαν να τον καταστρέψουν ολοκληρωτικά νομίζοντας ότι η καταστροφή αυτή θα παράσερνε μαζί της και εμάς αφήνοντας απροστάτευτη στα χέρια τους την ομάδα, τα σχέδιά τους όμως δεν ευοδώθηκαν.
Ο SUPER-3 σε πείσμα όλων έδειξε ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα. Στο συνέδριο της Γουμένισσας το μαύρο τέρας ξεψύχησε. Ο πόλεμος όμως δεν τελειώνει. Ένας από τους μεγάλους στόχους είναι και η αλλαγή νοοτροπίας. Οι απώλειες βέβαια και μεγάλες και σοβαρές είναι, αλλά ο αγώνας μας θα συνεχιστεί και θα σαρώσει τους πάντες και θα γιατρέψει τις πληγές που άφησαν οι διεφθαρμένοι παράγοντες, πριν περάσουν οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
1996-1998: H Mαύρη Διετία
Το 1997 ήταν μια χρονιά που ούτε ο πιο αποσιόδοξος Aρειανός δεν περίμενε να την περάσουμε, εμείς όμως O ΛAOΣ TOY APH, εμείς οι σύνδεσμοι του SUPER-3 κρατήσαμε το γόητρο και τη σημαία του συλλόγου ψηλά.
H αρχή έγινε με το 1ο συνέδριο του SUPER-3 που έγινε τον Aύγουστο εκείνης της χρονιάς στη Γουμένισσα όπου όλοι οι Σύνδεσμοι SUPER-3 δώσαμε όρκο συμπαράστασης στην αγαπημένη μας ομάδα στη δύσκολη χρονιά που θα επακολουθούσε.
Mια ομάδα στην οποία δεν υπήρχε τίποτα ούτε διοίκηση, ούτε παίκτες, ούτε τίποτα υπήρχε μόνο ο τότε προπονητής μας Φοιρός και ο SUPER-3 και δίναμε μάχες με νύχια και με δόντια ώστε να κατέβει ομάδα και να αγωνιστεί στο γήπεδο.
Έτσι ακριβώς ήταν η κατάσταση. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κανένας μα κανένας από τους παράγοντες του APH δεν στάθηκε δίπλα μας στις δύσκολες στιγμές που περνούσε ο αγαπημένος μας σύλλογος κι' αυτό που λέμε δεν είναι καθόλου εγωιστικό αλλά έτσι ακριβώς ήταν η κατάσταση. Kι'αυτά είναι γεγονότα που πρέπει να αναφέρονται για να ξέρουμε OΛOI που βαδίζουμε.
Kι' όταν λέμε κανείς δε στάθηκε δίπλα μας το εννοούμε, αφού η ομάδα δεν είχε χρήματα να κάνει μεταγραφές, δεν υπήρχαν χρήματα να γίνει προετοιμασία και γενικότερα δεν υπήρχαν χρήματα για να λειτουργήσει απλά η ομάδα. Σ'αυτή τη δύσκολη στιγμή λοιπόν ο σύνδεσμος μας, μέσω κάποιων ατόμων γύρω απ' το σύνδεσμο και ο Zαφείρης Σαμολαδάς προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο να βουλώσουμε όλες αυτές τις τρύπες. Έτσι λοιπόν η ομάδα έψαχνε συνεχώς για παίκτες και ο SUPER-3 έψαχνε χρήματα για να γίνουν αυτές οι μεταγραφές και να πάει η ομάδα στην προετοιμασία. Δώσαμε λοιπόν τότε το δικό μας αγώνα, έναν αγώνα τιτάνιο, με την ελπίδα να ξαναδούμε την αγαπημένη μας ομάδα να πρωταγωνιστεί.
Eνας αγώνας όπου είχε πάρα πολλές μάχες και μια απ' αυτές ήταν να παρθούν και οι μετοχές απ' τον Γράντα και σ' αυτή τη μάχη που ήταν μακροχρόνια δεν βρήκαμε συμπαράσταση από κανέναν άνθρωπο του συλλόγου, αλλά μόνος του ο ΛAOΣ TOY APH προσπαθούσε να απεγκλωβίσει την ομάδα μας.
Hταν λοιπόν πάρα πολλές οι μάχες που δώσαμε αλλά αυτή η μάχη που κερδίθηκε πανηγυρικά ήταν η συμπαράστασή μας προς την ομάδα, μια συμπαράσταση όπου έκανε όλη την Eλλάδα να παραμιλάει με το πάθος μας με την τρέλα μας και με το κουράγιο μας γι' αυτή την ομάδα που για μας είναι τρόπος ζωής.
H αρχή έγινε μια Δευτέρα απόγευμα στο Kαλοχώρι εκεί στο γήπεδο των Λύκων όπου KITPINHΣAME στην κυριολεξία το γήπεδο και γίναμε πρώτο θέμα για τη συμπαράστασή μας στην ομάδα.
H συνέχεια είναι σε όλους γνωστή, παρουσία των SUPER-3 σε όλα τα γήπεδα όπου αγωνίστηκε ο APHΣ τα πανό MIA ZΩH OΛO APHΣ, APHΣ - ΘPHΣKEIA - SUPER-3, καθώς και τα υπόλοιπα πανό των συνδέσμων μας στόλισαν όλα τα πέταλα της B' Eθνικής κι αυτό είναι κάτι που μόνο ο ΛAOΣ TOY APH και ο SUPER-3 μπορει να το καταφέρει.
Eκεί όμως που πραγματικά έπαθαν όλοι πλάκα με την τρέλα του ΛAOY TOY APH ήταν τα παιχνίδια κυπέλλου, που έπαιξε ο APHΣ εκείνη τη χρονιά, όπου πρώτα με τον OΦH στην Kρήτη είχαμε μια πολύ καλή παρουσία, αλλά και στο παιχνίδι του Xαριλάου όπου σ' ένα KATAKITPINO γήπεδο, πάνω από 20.000 κόσμου πανηγυρίσαμε τη μεγάλη πρόκριση και δείξαμε σε όλους τι σημαίνει ΛAOΣ TOY APH.
H συνέχεια ήρθε στα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό, που δυστυχώς δεν ήρθε και η πρόκριση, αλλά για μια ακόμη φορά νικητής ήταν ο κόσμος του APH και στο Xαριλάου, αλλά κυρίως στο OAKA όπου παρά το 1-1 του 1ου παιχνιδιού πάνω από 1.500 APEIANOI είχαμε κατέβει στην Aθήνα.
Tο αποκορύφωμα όμως της αγάπης του κόσμου του APH ήταν όταν εκείνη τη χρονιά ο Mιχάλης Tροχανάς έριξε την ιδέα για οικονομική ενίσχυση της ομάδας από το ΛAO TOY APH, κι αυτός ο τόσο πιστός ΛAOΣ ανταποκρίθηκε με το παραπάνω δημιουργώντας τη "Λέσχη του APH", προσφέροντας ο καθένας απ' το υστέρημά του το 20χίλιαρο για να μπορέσει η αγαπημένη μας ομάδα να συνεχίσει την προσπάθειά της για άνοδο, με λίγα λόγια εκείνη τη μαύρη χρονιά πήρε ο κόσμος την ομάδα στις πλάτες του.
Η Μεγάλη Ελπίδα
Η νίκη επί της Καρδίτσας τον Μάιο του 1998 τρεις αγωνιστικές πριν τη λήξη του πρωταθλήματος, εξασφάλισε και μαθηματικά πλέον την επάνοδο του ΑΡΗ στην φυσική του θέση μεταξύ των μεγάλων της Α΄ Εθνικής κατηγορίας.
Οι αγώνες του συνδέσμου μας αλλά και όλου του απλού ανώνυμου Αρειανού κόσμου φαινόταν να δικαιώνονται.
Μια δικαίωση που θα γινόταν ακόμα πιο ουσιαστική, όταν τον Ιούνιο του ίδιου έτους ανακοινώνονταν ότι ο ιδιοκτήτης της INTERAMERICAN, ο γνωστός μεγαλοεπιχειρηματίας Δημήτρης Κοντομηνάς αγόραζε το πακέτο των μετοχών της ΠΑΕ ΑΡΗΣ. Εκείνο το ζεστό καλοκαιριάτικο απόγευμα χιλιάδες μάτια Αρειανών δάκρυσαν. Έβλεπαν να ανοίγεται μπροστά τους η λεωφόρος των επιτυχιών, τα όνειρα δεκαετιών να είναι έτοιμα να πάρουν σάρκα και οστά. Ο «Μεσίας» που τόσα χρόνια περιμέναμε ήταν πλέον πραγματικότητα.
Η ιστορία φαινόταν να αλλάζει σελίδα. Φαινόταν αλλά...
Η Εποχή Κοντομηνά
Μαζί με το ποδόσφαιρο ο Δημήτρης Κοντομηνάς έπαιρνε στην κατοχή του και το πακέτο των μετοχών της ΚΑΕ. Έτσι και για το μπάσκετ φαινόταν η ανατολή μιας νέας εποχής επιτυχιών, καθώς και εκεί θα βρισκόταν λύση στο μεγάλο οικονομικό πρόβλημα. Όλοι μας ζούσαμε σε ένα όνειρο. Είχαμε μεθύσει, είχαμε αρχίσει να οραματιζόμαστε τον νέο μεγάλο ΑΡΗ του 21ου αιώνα. Το σύνθημα «ερχόμαστε ξανά» δονούσε στις καρδιές όλων ανεξαιρέτως των Αρειανών φιλάθλων. Και το μεθύσι έγινε ακόμα πιο ξέφρενο, όταν στην δεύτερη αγωνιστική του νέου πρωταθλήματος συντρίβαμε τον παοκ μέσα στην Τούμπα με 1-4. Πανηγυρίζαμε ασταμάτητα, σχεδιάζαμε εκδρομές, ονειρευόμασταν τίτλους και διακρίσεις, αλλά δεν προσέξαμε κάτι απλό. Ότι τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στο μπάσκετ υπήρχαν οι ίδιοι άνθρωποι του παρελθόντος στα διοικητικά πόστα. |
Πιστεύαμε ότι τώρα με την ενεργή παρουσία του Κοντομηνά, οι άνθρωποι αυτοί θα έδειχναν μια διαφορετική συμπεριφορά και δεν θα επαναλάμβαναν τα εγκλήματα του παρελθόντος. Αλοίμονο όμως, κάναμε λάθος. Και γιατί οι ίδιοι αυτοί παράγοντες παρέμειναν «ίδιοι», αλλά και γιατί δεν υπήρχε ουδεμία ενεργός παρουσία του κυρίου Κοντομηνά.
Έτσι ο αρχικός ενθουσιασμός και η ώθηση που πήρε η ομάδα, τόσο του ποδοσφαίρου όσο και του μπάσκετ, μπορεί να μας οδήγησαν στην 6η και 4η τελική θέση της βαθμολογίας, αλλά στο τέλος του πρωταθλήματος φαινόταν πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Η «περίεργη» υπόθεση ντόπινγκ των Μιούρσεπ και Αγγελίδη τις παραμονές των αγώνων με τον παοκ έδωσαν την αφορμή στον κ. Κοντομηνά να αποχωρήσει από τα κοινά της ΚΑΕ ΑΡΗΣ. Ήταν μια περίεργη και ακατανόητη ενέργεια του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ, που έφερε το μούδιασμα και το πάγωμα όλων ανεξαιρέτως των Αρειανών οπαδών. Είχαν προηγηθεί κάτι άλλες «παράξενες» απαιτήσεις - μέσω τρίτων - κάτι μισόλογα, κάτι ακαταλαβίστικα πράγματα, που το μόνο που τελικά έδειχναν ήταν να υπάρχει κάποιος πόλεμος στην κυριολεξία ανεξήγητος σε βάρος του συνδέσμου μας.
Εμείς από την πλευρά μας σιωπήσαμε και πάλι. Δεν ανταπαντήσαμε, δεν φροντίσαμε ούτε καν να υπερασπιστούμε τα δίκαια μας, μόνο και μόνο για να μην δημιουργήσουμε το παραμικρό πρόβλημα στον κ. Κοντομηνά. Μάλιστα στο συνέδριο μας το καλοκαίρι του 1999 ήταν το τιμώμενο πρόσωπο, χωρίς ωστόσο να δώσει το παρόν στην πρόσκλησή μας. Και πάλι δεν είπαμε τίποτα, αλλά ίσα - ίσα που ετοιμάσαμε μια μεγαλειώδη υποδοχή στον αγώνα με την Σερβέτ για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ, όπου αποθεώθηκε από τις 20.000 φιλάθλων που είχαν κατακλύσει το γήπεδο Χαριλάου.
Παρ' όλα αυτά φαινόταν καθαρά ότι ο Κοντομηνάς δεν είχε διάθεση πλέον για την δημιουργία μιας μεγάλης ομάδας. Οι μεταγραφές που έκανε ήταν μετριότατες και φυσιολογικά ο ΑΡΗΣ δεν είχε την ανάλογη συνέχεια στο πρωτάθλημα. Τερμάτισε στην γνωστή του 7η θέση, μην καταφέρνοντας να κερδίσει την έξοδο στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ, σκορπίζοντας τον προβληματισμό σ� όλους τους οπαδούς του.
Αλλά εκεί που η κατάσταση ήταν κυριολεκτικά τραγική ήταν το μπάσκετ. Η ομάδα είχε αφεθεί στην τύχη της χωρίς καμία διοικητική συνέχεια μετά την αποχώρηση του Κοντομηνά.
Εμείς σαν σύνδεσμοι δεν μπορούσαμε να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια.
Ανάληψη της ΚΑΕ από τον Σύνδεσμό μας
Μπροστά στο μεγάλο διοικητικό αδιέξοδο πήραμε στα χέρια μας τα ηνία του συλλόγου.
Στην ουσία βάλαμε το κεφάλι μας στον ντουρβά, προς χάρη της μεγάλης μας αγάπης που λέγεται ΑΡΗΣ. Πήραμε την υπόσχεση από τον κ. Κοντομηνά ότι θα βρίσκεται δίπλα μας αρωγός σε κάθε προσπάθειά μας, αλλά δυστυχώς όχι αρωγός δεν υπήρξε, αλλά πολύ γρήγορα μετά τις πρώτες επιτυχίες της ομάδας, μας «τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια».
Φαινόταν πως πλέον όχι μόνο το καλό του ΑΡΗ δεν προσδοκούσε, αλλά μάλλον η πτώχευση της ομάδας τον βόλευε περισσότερο σαν μεγαλομέτοχος που ήταν. Και αυτό φάνηκε περίτρανα από την εγκαθίδρυση λίγο μετά των γνωστών Καρακίτσου και Σερπάνου στην ηγεσία της ΚΑΕ ΑΡΗΣ. Δύο ανθρώπων που είχαν αναλάβει το δύσκολο έργο της διάλυσης του μπασκετικού ΑΡΗ.
Αυτήν την φορά όμως ήμασταν αποφασισμένοι. Δεν υπήρχαν πλέον άλλα περιθώρια για νέες υπαναχωρήσεις. Ξαναπήραμε την διοίκηση στα χέρια μας διώχνοντας μια για πάντα τους όποιους εγκάθετους του «ξαφνιασμένου και αηδιασμένου» μεγαλομετόχου.
Από τότε το τμήμα μπάσκετ αργά αλλά σταθερά άρχισε και πάλι την ανοδική του πορεία, αυτήν την φορά όμως βασισμένο σε στέρεες και υγιείς βάσεις που θα εξασφαλίσουν την προϋπόθεση για αγωνιστικές επιτυχίες.
 Ανάληψη της ΚΑΕ |
Την περίοδο 2000 - 2001 παλέψαμε ώστε η ομάδα να σωθεί από την διάλυση τόσο στον οικονομικό όσο και στον αγωνιστικό τομέα. Συναντηθήκαμε με υπουργούς, γραμματείς και άλλους κρατικούς παράγοντες, πιέσαμε με κάθε τρόπο, πότε με το καλό, πότε με το άγριο, και στο τέλος καταφέραμε να γίνει πραγματικότητα η περιβόητη ρύθμιση με το καθεστώς της ειδικής εκκαθάρισης για τα χρέη των ΚΑΕ. Έτσι απαλλάξαμε τον ΑΡΗ από την βραχνά των χρεών και απερίσπαστοι μπορούσαμε να αγωνισθούμε πλέον για την ανοδική του αγωνιστική πορεία.
Την περίοδο 2001 - 2002 ο ΑΡΗΣ σταθεροποιήθηκε στην βαθμολογία με μία καλή παρουσία κερδίζοντας μάλιστα και τον πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό. Παράλληλα κέρδισε την χρονιά εκείνη και την εμπιστοσύνη όλων, όσον αφορά την οικονομική του αξιοπιστία. Έτσι πια μάνατζερ, παίκτες προπονητές δεν είχαν κανένα δισταγμό να υπογράψουν στον ΑΡΗ αφού πλέον η αμαρτωλή συμπεριφορά του παρελθόντος έχει οριστικά εκλείψει.
Την επόμενη χρονιά 2002 - 2003 η ομάδα μας προχώρησε ένα βήμα παραπάνω. Κατέκτησε την 5η θέση στην βαθμολογία, έφτασε στον τελικό κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό όπου έχασε στις λεπτομέρειες, ενώ σαν τελική και μεγάλη δικαίωση όλων των αγώνων μας ήρθε η κατάκτηση του Τσάμπιονς Καπ στο κατάμεστο Αλεξάνδρειο. Ένα φλεγόμενο Αλεξάνδρειο που θύμισε τις εποχές της Γάνδης και του Μονάχου.
Ο ΑΡΗΣ ο αυτοκράτορας ΑΡΗΣ ήταν και πάλι "εδώ" κατακτώντας την επόμενη χρονιά και το Kύπελλο Ελλάδος στη Λαμία με αντίπαλο τον Ολυμπιακό.
Η Kατάσταση στην ΠΑΕ
Η περίοδος 2000 - 2001 ήταν και πάλι μια από τα ίδια.
Με μεγαλομέτοχο τον Κοντομηνά ο ΑΡΗΣ αρκέστηκε στην κατάκτηση της γνωστής του θέσης, δηλαδή στην 7η της βαθμολογίας. Η πικρία όλων μας ξεχείλισε καθώς βλέπουμε ομάδες επαρχιακές να βγαίνουν στην Ευρώπη και εμείς με τον Κοντομηνά να μένουμε στην απ' έξω. Ήταν πλέον πασιφανές ότι ο κ. Κοντομηνάς δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τον ΑΡΗ.
Χαρακτηριστικό της περιόδου εκείνης ήταν ότι σε μια εποχή που μπορούσαμε να έχουμε έξι ξένους και όσους κοινοτικούς θέλαμε ο ΑΡΗΣ είχε στην σύνθεση του μόνο τον Κένεντη και τον Μίστρ σαν ξένους.
Στο 0-3 με την ΑΕΚ λίγο πριν τη λήξη του πρωταθλήματος η αγανάκτηση ξεχείλισε. Για πρώτη φορά ακούστηκαν κάποιες κόσμιες διαμαρτυρίες ή κάποιες παραινέσεις προς τον μεγαλομέτοχο του στιλ, «Κοντομηνά μπες μπροστά», «Κοντομηνά πάρε τα ηνία» κ.λ.π. αυτά βέβαια ο μεγαλομέτοχος τα εξέλαβε και τα θεώρησε ύβρεις και αποδοκιμασίες σε βάρος του.
Βρήκε λοιπόν την αφορμή που έψαχνε για να δηλώσει και πάλι αηδιασμένος, έριξε όλα τα βάρη στον σύνδεσμό μας και έφυγε για άλλη μια φορά όπως έκανε και στο μπάσκετ. Και όπως εκεί μας έφερε τους Καρακίτσο και Σερπάνο έτσι και εδώ μας έφερε «πεσκέσι» μεγαλομέτοχο κάποιον άγνωστο εξ Αμερικής ονόματι Ζαχουδάνη.ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου