Τον ημίθεο μόνο ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ μπορούσε να τον δαμάσει. Έτσι λοιπόν οι ιδρυτές της νέας ομάδας ομόφωνα αποφάσισαν να της δώσουν το όνομα «ΑΡΗΣ». Ο Άρης ήταν Θεός του πολέμου. Και ένας θεός του πολέμου ήταν επόμενο να σαρώσει τα πάντα και να στήσει τρόπαια.
Υπάρχουν μερικοί που πιστεύουν πως η νέα ομάδα στηρίχτηκε σε ποδοσφαιριστές, που αποχώρησαν από τον Ηρακλή, με τον οποίο αναμετρήθηκε λίγο μετά την ίδρυση της και τον οποίο υπέταξε με 1 – 0, προς γενική κατάπληξη όλων των φιλάθλων της εποχής. Αυτό δεν το επιβεβαιώνει ο Κώστας Κουμπλής, ούτε και ο Διονύσης Καλτέκης, βασικοί ποδοσφαιριστές της «χρυσής εποχής» του Θρυλικού ΑΡΗ. Αντίθετα και οι δύο λένε το ίδιο πράγμα: πως ο ΑΡΗΣ «γέννησε» τον ΠΑΟΚ, αφού αποχώρησαν από τους κιτρίνους 7 ποδοσφαιριστές για να ιδρύσουν τον ιστορικό Δικέφαλο της συμπρωτεύουσας του 1926.
Ο Άρης με τον χρόνο γιγάντωνε. Η Θεσσαλονίκη τον λάτρευε. Η Βόρεια Ελλάδα τον είχε θεοποιήσει και η Ελλάδα τον προσκυνούσε. Και δίκαια αφού ο ΑΡΗΣ δεν διέφερε από μία κίτρινη λαίλαπα. Ομάδα που τα συνδύαζε όλα: τέχνη, δύναμη, αποτελεσματικότητα. Πώς να μην προκαλούσε ενθουσιασμό και πώς να μην σκορπούσε ρίγη στους θαυμαστές της και δέος στους αντιπάλους; Ο Άρης δεν συγκινούσε μόνο από ποδοσφαιρικής πλευράς. Αποσπούσε την συμπάθεια με την όλη υπόσταση και την σύνθεση του. Τις τάξεις του «πύκνωναν» άνθρωποι των λεγόμενων ανωτέρων στρωμάτων της κοινωνίας. Σπουδαστές, φοιτητές, επιστήμονες, άνθρωποι της τέχνης, των γραμμάτων, της κουλτούρας γενικότερα, ήταν οι οπαδοί του. Έτσι δίκαια τον αποκάλεσαν «ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΗ». Και ο τίτλος αυτός του ταίριαζε ακόμα περισσότερο, αν λάβουμε υπόψη ότι στην πλειοψηφία τους και οι αθλητές του ήταν σπουδαστές, φοιτητές και επιστήμονες. Ο ΑΡΗΣ λοιπόν κυριαρχούσε όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά και στα κοινωνικά στρώματα της Θεσσαλονίκης.
Πρωταγωνιστής στη Θεσσαλονίκη και αδάμαστος στην ελληνική επικράτεια μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, διέπρεψε κυριολεκτικά σε όλες τις αθλητικές δραστηριότητες και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Στα θαλάσσια σπορ, στο στίβο και την καλαθόσφαιρα, ο ΑΡΗΣ ήταν σύλλογος που τοποθετούσε τη σφραγίδα του ΠΡΩΤΟΥ. Αναρίθμητα είναι τα τοπικά πρωταθλήματα που κατέκτησε. Από το 1923, όταν κατέκτησε τον πρώτο τίτλο, μέχρι το 1959, έτος που έπεσε η αυλαία των τοπικών πρωταθλημάτων, ο ΑΡΗΣ ελάχιστες φορές περιορίστηκε στη δεύτερη ή τρίτη θέση. Του ταίριαζε μόνο ο τίτλος του πρωταθλητή. Και με αυτόν συντροφιά, όδευε χρόνια και χρόνια γνωρίζοντας την αποθέωση και τη δόξα, παιδί της οποίας ήταν από την πρώτη μέρα της ίδρυσης του.
Πέρασαν 13 χρόνια από την ίδρυση του, για να ανταμώσει με την μεγάλη και χρυσή στιγμή της ιστορίας του. Και αυτή η στιγμή ήρθε στην περίοδο 1927 – 28. Τότε κατέκτησε τον τίτλο της πρώτης επίσημης διοργάνωσης του πρωταθλήματος Ελλάδος, στην οποία δεν πήραν μέρος, ο ΠΑΟ, η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός, λόγω διαφωνιών με την ΕΠΟ, η οποία και τους διέγραψε. Τότε ιδρύθηκε και το λεγόμενο ΠΟΚ (ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΚΕΝΤΡΟΥ) που τόσο ακριβά πλήρωσε η Θεσσαλονίκη και η επαρχία γενικότερα. Το πρώτο επίσημο πρωτάθλημα Ελλάδος έγινε με τρεις ομάδες: τον ΑΡΗ, τον ΑΤΡΟΜΗΤΟ ΑΘΗΝΩΝ και τον ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Ο ΑΡΗΣ κέρδισε τον Ατρόμητο 2 φορές, με 3 – 1 στην Αθήνα (γήπεδο Πανελληνίου) στις 24.5.1928 και στο γήπεδο του Ηρακλή, στις 17.6.1928 και μια φορά τον Εθνικό με το ίδιο σκορ, ενώ έχασε από την Πειραϊκή ομάδα στο δεύτερο αγώνα με 3 – 2, στο Ποδηλατοδρόμιο. Με έξι βαθμούς και με πρωταγωνιστές τους Κατράντζο, Παπά, Λεονταρίδη, Ζαρέ, Αγγελάκη, Ιωαννίδη, Κατσαούνη, Κ. Βικελίδη, Γιακούμη, Νακόπουλο και Οπλοποιό, ο ΑΡΗΣ φόρεσε το στέμμα του πρωταθλητή της χώρας, πρώτος στην Ελλάδα. Η επιτυχία αυτή συγκλόνισε τους φίλους του, που έστησαν πανηγύρι στην Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις, ενώ καθιερώθηκε στην συνείδηση όλων των φιλάθλων της χώρας σαν μια τεράστια ποδοσφαιρική μηχανή.
Στην περίοδο 1931 – 32 η ακτινοβολία του Άρη δεν είχε προηγούμενο και κανένας δεν αμφισβητούσε την μεγαλοσύνη και την ισχύ του. Σ’ αυτή την περίοδο ο ΑΡΗΣ ισοπεδώνει τα πάντα και τους πάντες και στέφεται για μια ακόμη φορά πρωταθλητής και αυτοκράτορας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με την συμμετοχή των ομάδων του ΠΟΚ (ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΠΑΟ – ΑΕΚ) διεξάγεται το δεύτερο πανελλήνιο πρωτάθλημα, το οποίο πανάξια κατακτά ο ΑΡΗΣ, ενώ φίλοι και αντίπαλοι υποκλίνονται στον «ΘΕΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ» που τίποτε και κανένας δεν μπορεί να τον σταματήσει. Με 9 νίκες σε 14 αγώνες, μια ήττα και 4 ισοπαλίες και σύνολο βαθμών 22, κάθεται στο θρόνο του, με δεύτερο τον Παναθηναϊκό.
Από το 1917 ως το 1932 είναι μια ένδοξη εξαετία, μια χρυσή περίοδος, που την υπογράφουν οι Ν. Κατράντζος, Δ. Οπλοποιός, Γιακούμης, Κ. Βικελίδης, Κατσαούνης, Λεονταρίδης, Ζαρρές, Αγγελάκης, Μπογδάνου, Ιωαννίδης, Γκικόπουλος, Κοσματόπουλος, Κολωνιάρης, Καλτέκης, Κουμπλής, Οικονόμου, Ν. Βικελίδης, Κίτσος, Άργυριάδης, Ακριτίδης, Δανελιάν. Αυτά τα ονόματα υπήρξαν τα διαμάντια που στόλισαν το στέμμα του «Βασιλιά» ΑΡΗ. Εκείνη την εποχή, ο αυτοκράτορας του ποδοσφαίρου απόκτησε και το επίθετο «Κίτρινη Θύελλα».
Στη συνέχεια, ο ΑΡΗΣ γνώρισε μια κάμψη που γρήγορα ξεπεράστηκε. Και αυτό πιστοποιήθηκε τόσο στον ελλαδικό όσο και στο διεθνή χώρο. Με πολλά τοπικά πρωταθλήματα 1923 – ΄24, ΄25 – ΄26, ΄29 – ΄30, ΄31 – ΄32 και δύο πρωταθλήματα Ελλάδος, ήταν επόμενο να πολλαπλασιάσει τους φίλους του, αλλά και να απασχολήσει τους ξένους ποδοσφαιρικούς κύκλους. Στην Ελλάδα, ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης Αιμίλιος Ριάδης, μέγας θαυμαστής του ΑΡΗ και φανατικός οπαδός του, γράφει και συνθέτει τον Ύμνο της «ΚΙΤΡΙΝΗΣ ΘΥΕΛΛΑΣ» τον οποίο τραγουδούν μυριάδες φίλοι του. Αλήθεια οποία τιμή για τον ΜΑΚΕΔΟΝΑ ΑΡΗ και την πατρίδα του Θεσσαλονίκη.
Προπολεμικά τα τοπικά πρωταθλήματα διακόπτονται τακτικά και ιδιαίτερα κατά τις περιόδους των εορτών. Τα σωματεία του ΠΟΚ διοργανώνουν, κυρίως κατά την περίοδο των διακοπών του Πάσχα, φιλικά τουρνουά, στα οποία μετείχε πάντα ή σχεδόν πάντα και ο πανίσχυρος, αλλά και ιδιαίτερα αγαπητός από τους φιλάθλους του Αττικού Λεκανοπεδίου, ΑΡΗΣ. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις των παλαιοτέρων, κατέκτησε τα περισσότερα από αυτά. Λέγεται μάλιστα ότι κατά την περίοδο 1934 – 35, σε ένα τουρνουά στο οποίο πήρε μέρος και η Αυστριακή Νίκολσον, πρωταθλήτρια μέσης Ευρώπης, αθλοθέτης ήταν η Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας και ότι το Κύπελλο κατέκτησε ο ΑΡΗΣ, νικώντας εκτός των άλλων και την ομάδα της Νίκολσον. Η ξένη ομάδα ζήτησε ρεβάνς στη Θεσσαλονίκη όπου ηττήθηκε και πάλι και μάλιστα με το ίδιο σκορ: 2 – 1.
Πριν από την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, με πρωτοβουλία του κορυφαίου αρειανού παράγοντος και στελέχους της Δ.Ε.Θ., Αθηνόδωρου Αναστασιάδη, είχαμε τη θεσμοθέτηση του ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΔΙΕΘΝΩΝ ΕΚΘΕΣΕΩΝ, στο οποίο έλαβε μέρος και διακρίθηκε ιδιαίτερα και ο ΑΡΗΣ, προπολεμικά και μεταπολεμικά. Για την πορεία του μάλιστα στο ΚΥΠΕΛΛΟ ΟΥΕΦΑ, αφιερώνουμε σημειώματα σε άλλες σελίδες.
Αλλά ας περάσουμε στις διεθνείς συναντήσεις της ομάδας. Ο ΑΡΗΣ, πρώτος από όλους τους ελληνικούς συλλόγους, προσκάλεσε ξένη ομάδα. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Ιανουαρίου του 1923 η ΣΠΟΡΤΙΓΚ ΚΟΥΜΠ ΣΕΡΒΙΑΣ για να ηττηθεί από τον ΑΡΗ με 3 – 1. Αργότερα ήρθε στη Θεσσαλονίκη η ΠΕΡΙΣΤΕΡ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ και στη συνέχεια, ο ΑΡΗΣ άρχισε τις εξορμήσεις του στις Βαλκανικές χώρες και στη Μέση Ανατολή. Πριν προχωρήσουμε στην αναφορά διαφόρων στοιχείων από τις συναντήσεις του ΑΡΗ στο εξωτερικό θα θέλαμε, για ιστορικούς λόγους, να γράψουμε ότι ο πρώτος αγώνας του ΑΡΗ με τον ΠΑΟΚ έγινε στην περίοδο 1925 – 26 και έληξε με 5 – 2 υπέρ των «κιτρίνων». Ο ΠΑΟΚ έκτοτε έμελλε να γίνει ο μεγάλος αντίπαλος της κίτρινης ομάδας και μέχρι σήμερα οι αναμετρήσεις των δύο ιστορικών και λαοφιλών ομάδων αποτελούν ξεχωριστό γεγονός για τη συμπρωτεύουσα.
Η νίκη που πέτυχε εκτός Ελλάδος ο ΑΡΗΣ και συζητήθηκε πολύ, σημειώθηκε στη Σόφια, επί της πρωταθλήτριας Βουλγαρίας ΛΕΦΣΚΥ με σκορ 4 – 2. Ο ΑΡΗΣ στη συνέχεια επισκέφθηκε και άλλες Βαλκανικές χώρες, ενώ στην περίοδο 1934 – 35 πραγματοποιεί μια μεγάλη και εντυπωσιακή τουρνέ στην Τουρκία, τον Λίβανο και το Ισραήλ, ενισχυμένη από τους άσους του ΗΡΑΚΛΗ Τσαγανιά και Μαργαρόπουλο. Στην Τουρκία ο ΑΡΗΣ αναδεικνύεται ισόπαλος με την ΦΕΝΕΡ ΜΠΑΞ με σκορ 2 – 2, ενώ στην Βυρηττό υποτάσσει την Εθνική Λιβάνου και στο Ισραήλ σημειώνει θετικά αποτελέσματα που τον καταξιώνουν πλέον παντού.
Όλα αυτά για την προπολεμική περίοδο. Για την περίοδο που γέννησε ιερά τέρατα και μεγάλα αστέρια που έλαμψαν στο ποδοσφαιρικό στερέωμα της χώρας. Οι αδελφοί Βικελίδη, όπως οι αδελφοί Ανδριανόπουλοι στον Ολυμπιακό, άφησαν εποχή. Ο πατριάρχης της οικογενείας Κώστας, ο επιτελικός και απαράμιλλος σε τέχνη Νικηφόρος, η «Ανθρώπινη Λαίλαψ», όπως αποκαλούνταν ο Κλεάνθης, το «Μακεδονικό Τανκ» ή αν θέλετε ο «Τρομοκράτης» των Τερματοφυλάκων, και τόσο άλλα κοσμητικά επίθετα που φιλοδωρήθηκαν από τους δημοσιογράφους της εποχής για τον Βενιαμίν των Βικελιδαίων, ο Κίτσος, ο Αγγελάκης του οποίου το ποδοσφαιρικό παπούτσι περιέφεραν υψωμένο οι θαυμαστές του, ο Καλτέκης, ο Παπάς, οι αδελφοί Κολωνιάρη, οι Κατράντζος, Δανελιάν, Κουμπλής και τόσοι άλλοι, οι περισσότεροι από τους οποίους στέλνουν την ψυχή τους προστατευτικά να φτερουγίσει γύρω από τον σημερινό ΑΡΗ.
Κάποτε όμως όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα που έκαναν τον μεγάλο ΑΡΗ, κρέμασαν τα ποδοσφαιρικά τους παπούτσια και τις φανέλες. Νέα αστέρια γεννήθηκαν και μια νέα εποχή άρχιζε για τον Άρη. Οι ποδοσφαιριστές ινδάλματα, αυτοί που πλαισίωναν το μεγάλο ΑΡΗ την Εθνική Ελλάδος και την Μικτή Θεσσαλονίκης, ένας – ένας αποχωρούσαν και μόνο ελάχιστοι παρέμειναν για να βοηθήσουν τους νέους που θα συνέχιζαν την ένδοξη πορεία της ομάδας. Γκότσης, Αμπραχαμιάν, Μάγρας, Σιδηρόπουλος, Σταυράκμπεης, Σιώτης, Νικολαϊδης, Κολωνιάρης, Χατζηνικολάου, μαζί με τον ανθρώπινο οδοστρωτήρα Κλεάνθη Βικελίδη, θα έκλειναν την προπολεμική ιστορία του μεγάλου ΑΡΗ, καθώς τα σύννεφα του πολέμου απειλούσαν τον ειρηνικό ουρανό της χώρας και της Ευρώπης. Ο Γκικόπουλος όμως διέπραξε και αργότερα … ανoσιούργημα σε βάρος του ΑΡΗ, το 1956 συγκεκριμένα, όταν η «κίτρινη» ομάδα αντιμετώπισε την Εθνική Ουγγαρίας στου Χαριλάου, την οποία υποχρέωσε σε ισοπαλία (3 – 3), αν και προηγήθηκε μέχρι το τέλος σχεδόν με 3 – 2. Τότε από ελεγχόμενο σημείο, οι Μαγυάροι που έπαιζαν χωρίς τον μεγάλο Πούσκας, επανέφεραν την μπάλα στην περιοχή του ΑΡΗ και ισοφάρισαν με την … ανοχή του αξέχαστου Γκικόπουλου.
Το πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα (1946) διεξήχθη με τρεις ομάδες: τον πρωταθλητή Θεσσαλονίκης ΑΡΗ, την πρωταθλήτρια Αθηνών (ΑΕΚ) και τον πρωταθλητή Πειραιά Ολυμπιακό, και ήταν μια αποθέωση για την κιτρινόμαυρη ομάδα που κατέκτησε για τρίτη φορά τον πανελλήνιο τίτλο. Ο ΑΡΗΣ νίκησε δύο φορές τον Ολυμπιακό με σκορ 1 – 0, έφερε μια ισοπαλία με την ΑΕΚ στην Αθήνα και τη διέλυσε στο γήπεδο του ΠΑΟΚ με 4 – 1. Πολλοί είναι εκείνοι που θυμούνται σήμερα τον τελευταίο τίτλο της ομάδας και τα τρελά πανηγύρια των Θεσσαλονικέων, που δεν είχαν τελειωμό. Οι τοπικές εφημερίδες «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», «ΤΟ ΦΩΣ», «ΛΑΪΚΗ ΦΩΝΗ» αλλά και οι αθηναϊκές, με πυχαίους τίτλους πρόβαλαν την κίτρινη επιτυχία, την οποία υπέγραψαν με την τιτάνια απόδοση τους, οι Βελλιάδης, Τσώνας, Μαγράς, Αμπραχαμιάν, Σιώτης, Νικολαϊδης, Καφτατζής, Καφτατζής ΙΙ, Λιακόπουλος, Βασιλειάδης, Βικελίδης, Κολωνιάρης. Αυτοί οι ημίθεοι, οδήγησαν το Θεό για τρίτη φορά στο θρόνο του πρωταθλητή.
Μεσολάβησαν πολλά τοπικά πρωταθλήματα. Ο ΑΡΗΣ κέρδισε τον τίτλο στα 1949 και πήρε μέρος και πάλι στο πρωτάθλημα Ελλάδος. Εκείνη την εποχή σημειώθηκε μια εκστρατεία χωρίς προηγούμενο στην Αθήνα. Μια παναρειανή εκστρατεία 2.000 ατόμων με το πλοίο «ΤΕΤΗ» που φάνταζε από τα ύφαλα μέχρι τα φουγάρα του σαν κίτρινο μεταγωγικό. Την διοργάνωση της εκδρομής είχε αναλάβει ο Νίκος Καμπάνης που έμελλε αργότερα να διαδραματίσει σπουδαίο και ιστορικό ρόλο στον ΑΡΗ.
Ο ΑΡΗΣ στον πρώτο του αγώνα αντιμετώπισε τον ΠΑΟ, τον οποίο έσωσε από συντριβή ο διαιτητής Ζαπάρδας, που υποχρέωσε την κίτρινη ομάδα σε άδικη ισοπαλία (1 – 1). 'Σφαγιάσθηκε' και στο στάδιο Καραϊσκάκη. Επόμενο ήταν λοιπόν να χάσει τον τίτλο, όπως έχασε στα 1950 στον τελικό για το Κύπελλο Ελλάδος από την ΑΕΚ, για να αποδειχθεί πως η τύχη δεν τον ήθελε ποτέ να το κατακτά. Του χαμογέλασε πολλά χρόνια αργότερα, στα 1970, μέσα στο Καυταντζόγλειο με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ, ύστερα από ένα φλερτ που κράτησε 38 ολόκληρα χρόνια. Εκείνη τη μαγική βραδιά, με το γκολ του Μανώλη Κεραμίδα, έσπασε μια παράδοση που κράτησε κοντά στις τέσσερις δεκαετίες και εκείνη την ιστορική βραδιά ο κίτρινος λαός τραγούδησε σαν ένας άνθρωπος το: « Μου ξανάρχονται ένα – ένα χρόνια δοξασμένα». Αλλά ώσπου να φθάσουμε στην κατάκτηση του πρώτου και μοναδικού Κυπέλλου Ελλάδος, ο ΑΡΗΣ των τροπαίων, ο ΑΡΗΣ που είχε τη … διαστροφή μόνο να … κερδίζει και να συντρίβει τους αντιπάλους του, πέρασε δύσκολα χρόνια και γεύθηκε πίκρες, που γεύονται μόνο οι μεγάλοι και δυνατοί. Οι μικροί και οι αδύνατοι, που δεν γεύθηκαν ποτέ το νέκταρ της νίκης και το μεθυστικό κρασί του θριάμβου, δεν νοιώθουν πόνο και οδύνη, όταν η ατυχία και η ήττα κτυπά την πόρτα τους. Αυτή η γεύση είναι για τους τρανούς. Και ο ΑΡΗΣ μόνο ΤΡΑΝΟΣ και μόνο γίγαντας υπήρξε. Για την ιστορία αναφέρουμε τα ονόματα των ηρώων που έχυσαν 28 κιλά ιδρώτα για την κατάκτηση του κυπέλλου. Είναι: Χρηστίδης, Πάλλας, Ραπτόπουλος, Σπυρίδων, Ναλμπάντης, Σεμερτζής (60’ Ψηφίδης), Συρόπουλος, Κεραμίδας, Αλεξιάδης, Παπαϊωάνου, Μιχαηλίδης.
Ο ΑΡΗΣ γεννήθηκε για πρώτος και ήταν. Πρώτος σε τοπικά πρωταθλήματα. Πρώτος πρωταθλητής Ελλάδος, με την καθιέρωση αυτού του θεσμού. Πρώτος πρωταθλητής Ελλάδος, μεταπολεμικά. Και θα ήταν ο πρώτος πρωταθλητής Ελλάδος όταν θεσπίστηκε στο 1979 το επαγγελματικό πρωτάθλημα, αν δεν συνέβαιναν πολλά στον αγώνα μπαράζ του Βόλου, με τον Ολυμπιακό, με τον οποίο υπήρξε συμπρωταθλητής.
Ήταν πρώτος σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Πρώτος σε μεγάλους παράγοντες. Οι ετήσιες χοροεσπερίδες του άφησαν εποχές. Για τις γενικές του συνελεύσεις, ενδιαφερόταν όλη η Θεσσαλονίκη και η αθλητική ΕΛΛΑΔΑ. Πρώτος σε μεγάλες εκδρομές. Πρώτος στην ίδρυση συνδέσμων, φίλων οπαδών. Αυτοί οι σύνδεσμοι «γέννησαν» τους νέους παράγοντες, Μανωλόπουλο, Ιωαννίδη, Δεδέογλου, Μπουτοβίνο, Κεχαγιά κ.ά. Είπαμε: γεννήθηκε για πρώτος. Γεννήθηκε ΘΕΟΣ. Οι αγώνες του είχαν κάτι το μεγαλειώδες. Όλοι οι ποδοσφαιριστές του ήξεραν ότι οι αγώνες τελειώνουν μόνον όταν σφυρίξει το τέλος τους ο διαιτητής. Γι’ αυτούς μετρούσε και το 90’ του αγώνα. Και είναι δεκάδες οι φορές που οι κίτρινοι άσοι ανέτρεψαν δυσμενή αποτελέσματα. Γι’ αυτό όλοι έτρεμαν την τελευταία αντεπίθεση του ΑΡΗ. Γι’ αυτό οι κίτρινοι οπαδοί κι όταν έχανε η ομάδα μέχρι το 89’, είχαν την βεβαιότητα πως ο Κλεάνθης, ο Αγγελάκης, ο Κίτσος, ο Κολωνιάρης, ο Καζάντζης, ο Αλεξιάδης θα ανέτρεπαν την τελευταία στιγμή το δυσμενές αποτέλεσμα που θα οδηγούσαν τον αγαπημένο τους Άρη στη νίκη και το θρίαμβο. Η ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου θα ήταν φτωχή χωρίς την παρουσία του Άρη. Το ίδιο και της Θεσσαλονίκης. Είναι η ομάδα που γνώρισε την δόξα. Την ακμή, αλλά και την παρακμή. Πάντα όμως κυριαρχούσε το σύνθημα «στώμεν καλώς».
Κανένας δεν επισκέφθηκε τόσες φορές την Εδέμ του ποδοσφαίρου. Και κανένας δεν γνωρίζει από τους μεγάλους, ποσό τρομερό είναι κάτω από αντίξοες και ανεξήγητες πολλές φορές συνθήκες να βρεθείς στο έρεβος. Άτρωτος, όπως όλοι οι πολέμαρχοι, ευαίσθητος και τρωτός όπως όλοι οι μεγάλοι, βάδισε σε ατραπούς δόξας. Πέτυχε θριάμβους και τους έζησε. Γνώρισε την δόξα και την είδε να στεφανώνει. Τα χαρακτηριστικά του ήταν πάντα αδρά. Είχε όμως την ομορφιά του ανδρείου. Είχε πάντα μέγεθος ανυπέρβλητο. Σαν ομάδα πάντα κέντριζε και διέγειρε. Σαν σύνολο πάντα αποσπούσε το θαυμασμό και εισέπραττε το χειροκρότημα. Σαν σωματείο είχε μόνο στόχους υψηλούς και αγωνιζόταν τίμια για να τους πετύχει. Τον συγκινούσε πάντα η αναρρίχηση στα ύψη, που δεν τον ζάλιζαν και δεν του προκαλούσαν ίλιγγο.
Ήθελε να «πιάσει» πάντα την κορυφή και να την «πατήσει». Και το πετύχαινε. Ποτέ δεν αποθαρρύνθηκε από ατυχίες και ήττες. Τον διακατείχε πάντα ένα υψηλό αγωνιστικό φρόνημα και μια ιερή πίστη. Ο θαυμασμός που απέσπασε ο ΑΡΗΣ στην πολύχρονη ιστορία του, δεν είναι ανεξήγητος, όπως δεν είναι ανεξήγητη και η λατρεία του κόσμου . Λατρεύονται άλλωστε μόνο οι Θεοί. Ο ΑΡΗΣ υπήρξε και είναι θρησκεία. Και ο άνθρωπος έχει μια ροπή: ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΕ ΘΕΟΥΣ. Και ο ΑΡΗΣ με το ένδοξο παρελθόν του και με το σίγουρο μέλλον του που το εγγυώνται κορυφαίοι παράγοντες, αθλητές και οπαδοί είναι ΘΕΟΣ. Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Δοξάστε τον!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΡΠΕΤΖΗΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου