Searching...

Μήπως απλά δεν γουστάρει?

Συζητήσεις επί συζητήσεων, μηνύματα, αμέτρητες εργατοώρες σε καφέδες (αν κολούσαν ένσημα ήμουν από τώρα συνταξιούχα), αναλύσεις και πάει λέγοντας. Το κύριο θέμα ένα. Μα γιατί δεν επικοινωνεί? «Γιατί δεν με πήρε τηλέφωνο? Γιατί δεν κάνει κάτι βρε παιδί μου να δείξει ότι με θέλει?» Μήπως επειδή απλά δεν θέλει? Τόσο απλά.
Σε βραδυνή έξοδο με παλιά μου φίλη συν μια φίλη της bonus υπήρχε στον αέρα ένα ερωτηματικό, μια ανησυχία. Την έβλεπα, το ένιωθα. Αυτό το βλέμμα το ήξερα καλά.
Με δική μου προτροπή δεν άντεξε και ξεκίνησε να μιλάει με το ύφος και το πονηρό-χαζό χαμογελάκι που έχουμε όλοι όταν θέλουμε κάποιον (ξέρετε αυτό που αυτομάτως σε κάνει 15χρονο). 
Η Στέλλα μεγαλυτερή μου. Γύρω στα 50. Γυναίκα πανέξυπνη και ψημένη (και κούκλα). Κι όμως...μιλούσε για έναν άντρα που σε αντίθεση με εκείνη δεν ασχολούταν καθόλου μαζί της. Προσπαθούσε να αναλύσει την συμπεριφορά του, να βρει δικαιολογίες (για τον εαυτό της) και φυσικά να κάνει αυτό που κάνουμε όλες....να επιρρίψει ευθύνες στον εαυτό της. «Όχι, όχι εγώ φταίω που του είπα ότι δεν θέλω σχέση, που του μίλησα κάπως της προάλλες» (που τον χαιρέτησες με το αριστερό χέρι και όχι με το δεξί, που είσαι υπέρ της διάσωσης της καρέτα καρέτα ενώ εκείνος όχι). Είναι πιο εύκολο, να τα ρίχνεις στον εαυτό σου από το να παραδεχτείς το προφανές? Ίσως. Δεν ξέρω. Γιατί δεν το έχουμε κάνει μήπως όλες? Δεν έχουμε παραμυθιαστεί? Προσέξτε την λέξη. Δεν είναι τυχαίο που λέμε «παραμυθιάζομαι» και όχι «με παραμύθιασε». Κανείς δεν μπορεί να σε παραμυθιάσει αν δεν σου αρέσουν τα παραμύθια.
Η συζήτηση συνεχιζόταν φυσικά γύρω απο το ίδιο θέμα. Απόφασισα να της πω αυτό που σκεφτόμουν να της πω από την αρχή. Ήθελα όμως να την αφήσω να μιλήσει και είχα και ΤΟΝ κόμπο στο λαιμό. Τον ίδιο κόμπο στο λαιμό που έχω κάθε φορά που αναγκάζομαι να το πω αυτό σε μια γυναίκα. Να της «αποκαλύψω» αυτό που ήδη ξέρει. Αλλά άλλο να το ξέρεις και άλλο να το ακούς.
- Βρε καρδούλα μου μήπως απλά δεν γουστάρει?
Η τρίτη της παρέας γέλασε σαν να λέει «πες το ντε». Η έκπληξη όμως της Στέλλας ήταν μεγάλη. Δεν το είχε σκεφτεί. Με κοίταγε σαν να της είπα ότι είχα μόλις εφεύρει την ψυχρή τήξη. Ενώ της είχα πει κάτι τόσο απλό. Οι άντρες ούτως ή άλλως σκέφτονται απλά και έτσι πρέπει να τους προσεγγίζουμε. Μερικές φορές τους ζηλεύω. Είναι πολύ πιο απλά πλάσματα από εμάς. Αλλά βέβαια αυτή είναι η γοητεία η δική μας. Η πολυσύνθετη σκέψη.
Η απάντηση ήταν μία (δεν νομίζω ότι είχε και άλλη)
- Μα δείχνει να θέλει.
Δείχνει να θέλει? Πριν άλλα έλεγες. Ότι δεν απαντάει, ότι δεν προσπαθεί να σε δει ούτε και να επικοινωνήσει ότι είναι παντελώς αδιάφορος.
Και έρχομαι να ρωτήσω. Τόσο πολύ μπορεί η ανάγκη και το συναίσθημα να αποπροσανατολίσει μια γυναίκα? Μια πανέξυπνη γυναίκα που κατά τα άλλα έχει ορθολογική σκέψη. Και πόσο μπορεί να κρατήσει αυτό? Υπάρχει όριο? 
Και το μεγαλύτερο ερωτημά μου είναι….Πρέπει να το πεις? Και αν το πεις θα το δεχτεί? Ή στην χειρότερη…..θα σου ξαναμιλήσει? Ε?

Γράφει η Νόνα Μπελίδου 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Back to top!