Searching...

Σχέση ψυχιατρείο




Θεσσαλονίκη. Η ίδια διαδρομή, το ίδιο τραίνο, το ίδιο λεωφορείο, το 10. Κι όμως η αγάπη μου γι αυτή την πόλη τα κάνει όλα αυτά να έχουν πάντα την γεύση του πρώτου καφέ, του πρώτου φιλιού κάτω από το στέγαστρο του δημοτικού σχολείου μιας βροχερής μέρας της άνοιξης.
Η Α με είχε πάρει εδώ και κάτι μέρες τηλέφωνο ζητώντας μου να βρεθούμε. Ήταν περίεργη η επιμονή της αφού δεν βρισκόμασταν αρκετά συχνά. Ήξερα ότι κάτι συμβαίνει. Ήθελε να μιλήσει. Ήθελε όμως να τα πει σε μια φίλη που την ήξερε από παιδί. Σαν το παλιό πατρικό σπίτι που πας όταν όλα μαυρίζουν και όταν μπαίνεις νιώθεις ασφάλεια, νιώθεις καθαρός και ξαφνικά βρίσκεις λύσεις.
Συναντηθήκαμε (τι έκπληξη) στην καμάρα. Με αγκάλιασε σαν κάποιον που έχεις να τον δεις καιρό και με κοίταξε σαν κάποιον που τον βλέπεις κάθε μέρα. Το βλέμμα, παρόλο τον καιρό που είχαμε να βρεθούμε, ήταν γνώριμο, δεν χρειαζόταν συστάσεις. Αυτή είναι η σχέση μου με την Α., άρτια, καθαρή χωρίς τα τετριμμένα status που έχει επιτάξει η ελλιπείς συναισθηματικά κοινωνία μας προκειμένου να καλύψει την εγωιστική ανάγκη της συνεχούς επιβεβαίωσης.
Πήραμε ένα καφέ στο χέρι (όπως πάντα δεν μας χωρούν τα μαγαζιά) και κατεβήκαμε στην παραλία. Καθίσαμε κάπου. Η Α. ενώ ένιωθα ότι είχε ένα χείμαρρο συναισθημάτων και πληροφοριών μέσα της κοιτούσε αμίλητη τον Θερμαϊκό. Δεν ξεκινούσε. Περίμενε την δική μου εκκίνηση. Ήξερε ότι ήξερα. Την αγκάλιασα, την φίλησα στοργικά και παρατεταμένα στο μάγουλο και της είπα «Πες μου καρδούλα μου τι συμβαίνει?». Άρχισε να μιλάει ασταμάτητα κι εγώ να ακούω το ίδιο ασταμάτητα μ’εκείνη.
«Ήρθε γραπτώς όπως γραπτώς και έφυγε. Όλα έγιναν στο γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Ξέρεις, σε αυτό που γίνονται πια όλα. Αγάπες, μίση, έρωτες, χωρισμοί, κατινιές καλυμένες με μια κατακτητική δόση αξιοπρέπειας.και καλά.. Δεν το περίμενα ότι θα το κάνω αυτό μέσα από εκεί. Κι όμως όλα να τα περιμένεις. Δεν ξέρω πώς έγινε. Ξέρεις ότι δεν το συνηθίζω αλλά αυτός κάτι μου έκανε. Κάτι του έκανα κι εγώ ή τουλάχιστον έτσι είπε. Εξελίχθηκε πολύ γρήγορα ούτε κατάλαβα ή δεν ήθελα να καταλάβω.ήθελα απλά να το ζήσω. Το πρώτο ραντεβού, ακριβώς όπως εμείς τώρα μόνο που στην θέση σου ήταν αυτός. Εγώ απλή, αέρινη και από τις λίγες φορές που ήμουν απλά ο εαυτός μου. Αυτό με μάγεψε. Όχι τόσο αυτός αλλά ο εαυτός μου μαζί του από την πρώτη στιγμή. Αυτός ντροπαλός, κρατημένος..στο πρώτο φιλί έτρεμε. Με συγκίνησε φίλη, ποιόν εμένα!!!!! Μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Στην αρχή ήταν καταπληκτικός μαζί μου. Ένιωθα να με θέλει πολύ και το πιστεύω και τώρα. Όσο προχωρούσαμε ένιωθα κάτι να αλλάζει. Ήταν αυτός που άλλαζε. Όσο εγώ δενόμουν τόσο αυτός απομακρυνόταν. Το καταλάβαινα. Υπήρχε τρομερή σεξουαλική χημεία μεταξύ μας. Έτσι ήθελα να πιστεύω. Όταν όμως φτάσαμε να βρεθούμε μόνοι δεν λειτούργησε το πράγμα, καταλαβαίνεις.. Εκείνος το απέδωσε στο άγχος της πρώτης φοράς στο ότι με ήθελε πολύ (προσπαθούσε να πείσει ακόμα και τον εαυτό του). Εγώ συμφωνούσα, δεν γινόταν αλλιώς. Το απέδωσα σε όλα αυτά που είπε, στο ότι την προηγούμενη ημέρα είχε βρέξει, στο ότι η πόρτα ήταν λίγο πιτσικαρισμένη, στο ότι τα μαλλιά μου ήταν σγουρά αντί για ίσια. Χαχαχα σε οτιδήποτε άλλο εκτός από το προφανές. Δύσκολο να παραδεχτείς το πιο απλό τελικά φίλη. Δύσκολο να πεις στον εαυτό σου ότι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες μετά από τόσο καιρό απλά δεν σε θέλει. Αυτό το ρημάδι το «απλά» είναι που πονάει πιο πολύ από όλα τα σύνθετα.»
Ενώ την άκουγα με μεγάλη προσοχή για λίγο χάθηκα στα λόγια της. Χάθηκα στις αναμνήσεις της. Προσπαθούσα ίσως να κάνω εικόνα ή να καταλάβω τι είχε συμβεί με αυτόν τον άντρα που έδειχνε να την θέλει τόσο πολύ. Τι τον κράταγε? Η συνέχεια της διήγησης της Α μου έδωσε τις απαντήσεις που ήθελα.
«Είπαμε να το προσπαθήσουμε φίλη. Πρώτο λάθος δικό μου. Αυτά δεν τα προσπαθείς. Αν δεν σου βγει από μόνο του, αυθόρμητα, δεν θα σου βγει ποτέ. Αν χρειάζεται προσπάθεια άστο. Ήθελα όμως. Τον ήθελα σαν τρελή. Με άγγιζε και έτρεμα. Μετά από μια νύχτα φιάσκο (που ακολούθησαν κι άλλες) βρεθήκαμε σε ένα καφέ στην παραλία της Θεσσαλονίκης και εκεί μου άνοιξε την καρδιά του και καλά πάνω στην κουβέντα αλλά μετά κατάλαβα ότι ήθελε να μου το πει και γιατί τον πονούσε αλλά πιο πολύ μάλλον για να δικαιολογηθεί. Μου είπε για την μακρόχρονη σχέση που είχε πριν από εμένα και την χαρακτήρισε σχέση ψυχιατρείο. Όταν μιλούσε για εκείνη ενώ το μυαλό του δεν την ήθελε, τα μάτια του ήταν γεμάτα θαυμασμό. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω (ω τι θαύμα) γιατί δεν ήθελε να λειτουργήσει μαζί μου. Ήταν κολλημένος και απλά έψαχνε ένα δεκανίκι. Δεν ήταν έτοιμος και άρχισε να το καταλαβαίνει στην πορεία. Εγώ άργησα λίγο.»
Μμμμμμμ η ίδια ιστοριούλα. Οι άντρες από την στιγμή της γέννησης δεν αντέχουν μόνοι. Δεν την παλεύουν. Πρέπει πάντα να υπάρχει μια γυναίκα δίπλα τους με οποιοδήποτε ρόλο, της μάνας, της φίλης, της συντρόφου, αρκεί να υπάρχει. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει όμως είναι ότι αν δεν έχεις τον άνθρωπο που θέλεις δίπλα σου η μοναξιά είναι η καλύτερη επιλογή. Κανένας άλλος!!!!! Όποια άλλη επιλογή και να κάνεις ταλαιπωρείς πρώτα τον εαυτό σου και μετά τον όποιο άνθρωπο βρεθεί στο διάβα σου. Ο φίλος της ιστορίας μας όμως δεν το έβλεπε έτσι.καθόλου έτσι..
«Το ήξερα φίλη, το έβλεπα, το ένιωθα. Προσπαθούσα όμως, επέμενα. Μέχρι που μπήκα στο τριπάκι να σκεφτώ ότι μπορεί και να κάνω λάθος. Ναι μπήκα, γιατί? Εσύ δεν έχεις μπει? Κι αν δεν έχεις μπει δεν με νοιάζει, εγώ μπήκα και το γούσταρα κιόλας γιατί αυτό μου έδινε μια ελπίδα μαζί του. Άρχισα να τρελαίνομαι να παίζουν τα νεύρα μου, να έχω περίεργες συμπεριφορές με φωνές και κλάματα. Αυτά που κορόιδευα δηλαδή. Κι άλλο λάθος φίλη. Συμπεριφέρθηκα σαν κατίνα ενώ έπρεπε απλά να φύγω. Δεν έφυγα με αποτέλεσμα να παρατείνω το αναπόφευκτο, με αποτέλεσμα να ζητιανεύω λίγο ακόμα από τον ήδη δανεικό του χρόνο. Κατά την διάρκεια μιας ακόμη νύχτας που σχεδόν πατούσα την σεξουαλικότητα και την αυτοπεποίθησή μου, μου αποκάλυψε ότι το σεξ μαζί της ήταν καταπληκτικό.καταπληκτικό όπως σε όλες τις σχέσεις ψυχιατρείο»
Δεν μου είχε πει ακόμη το τέλος η Α. αλλά δεν χρειαζόταν το ήξερα. Δεν ήξερα τον τρόπο βέβαια και όταν μου το είπε κατάλαβα ότι τελικά πάντα οι άνθρωποι θα με εκπλήσσουν.
«Συνέχισα να προσπαθώ φίλη. Μετά από όλα αυτά συνέχισα να προσπαθώ. Το πιστεύεις? Εγώ όχι. Ειδικά τώρα πλέον ειλικρινά πιστεύω ότι όλο αυτό συνέβη σε κάποια άλλη. Τον έχανα όμως. Έφευγε χωρίς να χαιρετάει. Με αποχαιρέτησε με ένα μήνυμα γραπτό, με μια δικαιολογία προχειρογραμμένη. Με πόνεσε πολύ φίλη κι ακόμα με πονάει. Ίσως ήταν ο τρόπος του ή το απωθημένο. Ναι ναι αυτό που δεν το έζησες όπως ήθελες και σε τρώει, σε κυνηγάει τραβώντας σε από το σακάκι σαν τον σκελετωμένο ζητιάνο που παρακαλάει για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτό όμως που με πονάει πιο πολύ φίλη είναι ότι αν δεν έφευγε εγώ θα συνέχιζα να προσπαθώ, να ξεκλέβω στιγμές από εμένα και να του τις δίνω, να χάνω τον χρόνο μου.γιατί χάσιμο χρόνου είναι φίλη. Τώρα ξέρω ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να αντιμετωπίσω την σχέση του ψυχιατρείο.»
Έβαλα τον εαυτό μου στην θέση της. Μας έβαλα όλες στην θέση της. Σε όλες θα μπορούσε να συμβεί. Κοιτιόμασταν για λίγη ώρα στα μάτια. Προσπαθούσα να καταλάβω τι νιώθει. Τι προσπαθούσα αφού ήξερα. Αισθανόταν τόσο άσχημα για τον εαυτό της και δεν ήταν ανάγκη. Τελικά δεν ήταν δικό της θέμα, ήταν καθαρά δικό του.
Σηκώθηκε. Πήγα να σηκωθώ κι εγώ αλλά με πίεσε ελαφρά στον ώμο και μου είπε ότι θέλει να περπατήσει λίγο μόνη της. Είχε αποχωριστεί μεγάλο βάρος. Θα περπατούσε τώρα αλλιώς. Ήθελε να θυμηθεί πώς είναι. Δεν γύρισα να την δω να φεύγει. Κοιτούσα χαμογελαστή κι ευχαριστημένη τον θερμαϊκό και ένιωθα ευγνώμων που όταν κάνεις βήματα πίσω εκτός από το να μείνεις στάσιμος έχεις πάντα την επιλογή και να πάρεις φόρα. Η Α πήρε. Καλή συνέχεια φίλη. Καλή συνέχεια!!!!


Γράφει η Νόνα Μπελίδου

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Back to top!